Carta escrita por Felix Zubia, jefe de la UCI del Hospital Donostia.

 

Hasta ahora, he intentado no escribir sobre mí mismo. Pero esta semana me he dado cuenta de que no puedo más, que estoy agotado, agotado, que la cabeza no puede más.

Esta semana también hemos tenido más de veinte pacientes en nuestra UCI. Esta semana también he visto muertos, familias llorando, personas muriendo en soledad. Esta semana, de nuevo, a pesar de los más de quince muertos por día en Hego Euskal Herria, me he dado cuenta de que no nos importa mucho. Lo hemos convertido todo en una estadística, en un número frío, sin que nos demos cuenta de cuántas vidas hay por detrás, cuántos sufrimientos, cuántas familias.

He visto cómo quien escribe las leyes no las cumple, cómo un juez piensa que sabe más que los médicos. He visto cómo en la calle no se cumplen las medidas, cómo se acumula la gente. He visto, de nuevo, cómo todos creemos que nuestra actividad es segura, que no hay posibilidad de contagio, y que, por lo tanto, no necesitamos medidas restrictivas. Nadie es responsable de nada.

He visto cómo andan los partidos políticos en chextra, en discusión, picoteándose los unos a los otros, en lugar de buscar la solidaridad y el apoyo mutuo también en esta pandemia.

También esta semana, me han llamado una veintena de medios de comunicación, todos ellos con preguntas similares. Muchas de sus preguntas fueron hechas para romper la chextra antes mencionada, empujando la salsa, en lugar de explicar la situación que tenemos todos los días, o con el pretexto de explicarla.

He vuelto a ver cómo entendemos la vacunación como una medida de autoprotección, más que como una medida de protección mutua. Preguntándome cuándo es mi turno, en lugar de preguntarme qué puedo hacer yo. Y cómo la geopolítica puede condicionar nuestra vida, como si estuviéramos dentro de una partida de ajedrez.

Y me ha parecido que no puedo más. A ver por qué yo tengo que hacer más cuidados en el hospital para cuidar a los miembros de una sociedad que no es capaz de cuidarse a sí misma, a los miembros de una sociedad que no saben cuidarse los unos de los otros. Por qué tengo que dejar a mi familia en casa, a los miembros de una familia que necesito y me necesitan para cuidar de una sociedad que no tiene la responsabilidad de cuidarse mutuamente. Que os cuiden vuestros santísimos padres o madres.

Y cuando ya no puedes más, un enfermo te ha cogido de la mano. Lleva más de tres semanas con nosotros y, debido a una traqueotomía, no puede hablar. Me ha cogido justamente de la mano, y, no pudiendo de otro modo, me ha mostrado su gratitud con su mirada. Yo, guardando lágrimas bajo el beso, el anteojo y la pantalla, le he estrechado la mano. Entonces se me ha renovado el fuego y me ha recordado por qué la medicina es el medio de vida más hermoso del mundo, no sólo el oficio. Pero no sé hasta cuándo vamos a aguantar.



Categorías:EQUIPO DE REDACCIÓN

44 respuestas

  1. Buenas Felix
    Yo solo quiero transmitirte mi apoyo y toda mi solidaridad con vosotros, yo fui paciente de la uvi, 50 días más o menos, me salvaisteis la vida y como a mi, a muchos. Algunos se van pero vuestra labor es incomiable, seguir luchando por la vida de los demás es algo que llena, a pesar de las inevitables perdidas, animo y seguir salvando vidas.
    Patxi lopez

    Me gusta

  2. Guztiz ados nago Felix. Gurekoi hutsak gara, txertoak eskura izan eta jartzeko zalantzak, babes neurririk hartu gabe taberna edo jende pilaketetan.
    Zuek gainezka eta dana emoten

    Me gusta

  3. LO HE LEIDO DETENIDAMENTE Y SOLO PUEDO DECIR QUE TIENE MAS RAZON QUE UN SANTO. MUCHAS PERSONAS NO PARECEN ENTENDERLO Y CONTINUAN COMO SI NO PASARA NADA SOBRE TODO EN LOS BARES EN LAS TERRAZAS Y EN ALGUNAS «REUNIONES…»LO RECALCO MAS RAZON QUE UN SANTO.

    Me gusta

  4. Quiero expresarte en primer lugar mi agradecimiento má sincero,he tenido a mi mujer dos meses y medio y sé los esfuerzos de todos los profesionales que estais todos lo dias pendientes de los enfermos,no sabe la gente lo doloroso que es ir a visitar a tus seres queridos a traves de una cristalera y verlos entubados, inconscientes durante tantos días,y a nosotros, hablo por mi, no nos queda más que rezar y llorar.Yo me descubro ante todos los profesionales de la medicina,que con tanto esfuerzo desarollan su trabajo.Desde mi agradecimiento más sincero te animo a que tengas en cuenta,como tú bien dices,a todas esas personas que están pendientes de sus enfermos.Muchísimas gracias y adelante,hasta donde tú creas que debes hacer.

    Me gusta

  5. Muchas gracias por su reflexión. Lo comparto totalmente. Yo llevo confinada 7 días habiendo salvado afortunadamente todas kas olas hasta ésta. Creí que nunca lo iba a coger porque cuidados he puesto todos. Y aún así aquí estoy. Comprendo la «rebelión» que tiene que entrar cuando pasa lo que pasa por no seguir las normas y estar por encima de todo, pase lo que pase. A mí también me subleva y digo una y otra vez: no lo puedo comprender. Pero la mirada de un enfermo… su fragilidad e impotencia… hacen renacer las fuerzas y las ganas de caminar cada día hacia el hospital… Doctor, no decaiga que lo necesitan… Animo y que encuentra la fuerza para ello. GRACIAS

    Me gusta

  6. Se necesitan tanto a personas «grandes» cómo tu en esta sociedad…. Ánimo y que tomemos nota todos

    Me gusta

  7. Ánimo Félix, tienes toda la razón, yo los fines de semana e visto que son los peores ,entre semana, son un poco mejor, de todas maneras yo te agradezco lo que hacéis, adelante el ánimo.

    Me gusta

  8. Tienes toda la razón del mundo porque tenemos unos políticos de pan y melón ya que parece que lo único que les interesa son los votos y no los muertos,así como unos jueces que interpetran las leyes a su manera, sabiendo más que los médicos y sanitarios

    Me gusta

  9. Ahora después de un mes tenemos un rayo de esperanza.
    Tenía que prepararme para lo peor probé el miedo.la impotencia .la pena sufrí indefinidamente mi dolor me acompañó y me ha compaña las 24horas .pero siempre supe que pasase lo que pasará estaba en muy buenas manos.
    Eso era lo único que me consoló.no cuando las cosas van un poquito mejor sino cuando estaban mal.
    No tengo vidas para agradeceros a todos los médicos .enfermeras . auxiliares. Celadores.personal de limpieza incluido a los familiares.de los boxes.
    Gracias.
    Lección de vida.

    Me gusta

  10. Ahora después de un mes tenemos un rayo de esperanza.
    Tenía que prepararme para lo peor probé el miedo.la impotencia .la pena sufrí indefinidamente mi dolor me acompañó y me ha compaña las 24horas .pero siempre supe que pasase lo que pasará estaba en muy buenas manos.
    Eso era lo único que me consoló.no cuando las cosas van un poquito mejor sino cuando estaban mal.
    No tengo vidas para agradeceros a todos los médicos .enfermeras . auxiliares. Celadores.personal de limpieza incluido a los familiares.de los boxes.
    Gracias.
    Lección de vida.
    Box 10.

    Me gusta

  11. Impresionante,tiene toda la razón,esta situación es muy dolorosa y a veces funcionamos como si no pasará nada,que más tiene que ocurrir para que aprendamos a ayudarnos mutuamente?

    Me gusta

  12. Que decir …
    Mi hija está en la misma situación pero cuando sale del hospital ve que nos tomamos la situación a la ligera y ella lleva 20 meses cuidando de todos los que llegan a UCI: mayores,jóvenes ,vacunados y los que NO han querido vacunarse.
    No hay palabras! Y los políticos siguen enfrentándose …..Sentido ,por favor!!!

    Me gusta

  13. Eskerrikasko zure lanagaitik!!!
    Me pregunto si el jugar con la muerte, pues el virus mata, les producirá placer a los que a pesar de haber sido infectados se niegan a vacunarse e incluso a medicarse. No lo entiendo.
    No entiendo su postura ante la evidencia de la muerte o las consecuencias de esta enfermedad.

    Me gusta

  14. Más de acuerdo, no puedo estar

    Me gusta

  15. Es increible lo que habeis tenido que sufrir vosotros y vuestras familias…A mi me preocupabais mucho vosotros y pensaba que si mi marido medico moria haciendo su trabajo no se lo perdonaria jamas a nuestros Gobernantes. Sois todos nuestros HEROES.

    Me gusta

  16. Que razón, y no hay derecho a que está pandemia la vayan manejando los políticos, sin hacer fuerza y unión con los sanitarios, agradezco y comprendo la desesperación de los facultativos, gracias a todos y en especial al Sr. ZUBIA, por enviar esa carta, ojalá seamos todos conscientes de lo que está pasando.. Eskerik asko

    Me gusta

  17. Muchas gracias,por ser como eres.
    El calor humano que trasmites es calentito y da seguridad.
    Tienes una profesión preciosa,por qué en los momentos más difíciles,no sabes bien como reconforta sentir al lado gente como tú. Enhorabuena

    Me gusta

  18. Que ejemplo de humanidad y de profesionalidad.¡cuanta razon y que bien expresadas sus quejas y dus sentimientis!.Una maravilla de sensibilidad al describir la mirada agradecida de un enfermo y al vslorar su vocacion.Mil gracias Dr Zubia

    Me gusta

  19. Creo que es el sentir de todos nosotros, vosotros los de hospital y nosotros los de primaria

    Me gusta

  20. Kaixo eta heldu goiai motell ánimo guztiontzat eta segi aurrea ba zekiat jende asko dagola ajolabe hutsa norbearentzako bakarrik beidatzen duena.

    Me gusta

  21. Eskerrik asko zuen lanagatik

    Me gusta

  22. Felix tienes toda la razon del mundo (,esas personas por llamarles de alguna forma) que les da todo igual y no se quieren vacunar esos fuera de Osakidetza y que paguen todo servicio oh que se quden en su casita haber quien les atiende.Eskerrik asko por vuestro servicio ,animo eta eutsi goiari.

    Me gusta

  23. Profundo, verdadero y q ojalá todos lo dencien tan claramente como este doctor. Gracias y Ánimo

    Me gusta

  24. Ánimo FELIX. Gracias una y mil veces por ser una persona integra, solidaria, generosa, y quiero que sepas hay mucha gente que si es responsable y sabe valorar Tu grandeza……
    Muxu aundi bat eta beti aurrera….!!!!!!. Eskerrikasko…

    Me gusta

  25. Felix , no te falta razon ninguna.
    Yo estuve ahi tambien mirandote a los ojos , y yo sali.
    Pero esto es como tu dices en una palabra , cruel…
    Eres una grandisima persona

    Me gusta

  26. Gracias,gracias y millones de gracias más por expresar lo que sientes. Tienes toda la razón del mundo: qué hacen nuestros políticos que ni en pandemia se unen, qué hace una sociedad que no quiere ver el peligro y piensa que tú y sanitarios como tú tenéis la obligación de velar por nosotros. Entiendo tu desesperación, tu deseo de tirar la toalla, pero quiero que sepas que estamos muchas personas inmensamente agradecidas a vuestra labor y seguimos aplaudiendo vuestro trabajo desde el corazón. Tememos, tememos muchísimo necesitar un ingreso, una operación urgente o algo similar, pero si se diera el caso sabemos que gracias a profesionales como tú estaremos en buenas manos.
    Ojalá la sociedad, los políticos y el planeta entero os ensalce , no un día sino siempre, como os lo merecéis.
    Ánimo! Sois nuestra esperanza!!!

    Me gusta

  27. ANIMO,ES MUY FACIL DECIRLO,PERO ES LO QUE PUEDO APORTARLE A TODOS LOS SANITARIOS Y FAMILIARES ANTE TANTO DOLOR.UN ABRAZO

    Me gusta

  28. Cuanta razón tiene, yo soy TCAE en una residencia de ancianos y veo todos los dias como los familiares de esos a quien cuidamos e intentamos proteger, solo piensan en si mismos. Si los confinas porque hay un brote todo son quejas, vacunar para que? para algunos es una locura «a su edad» dicen los hijos. Y tu piensas si no es solo por el mismo sino por todos, ellos y nosotros. Tener que oir que cada vez que hay un brote…es una auxiliar la que lo ha metido y lo ha contagiado. Nos hacen sentir culpables, incluidos nuestros superiores, cuando les repetimos mil veces y las que hagan falta que no les quiten las mascarillas, que los protegan donde vayan. Nosotras también estamos cansadas, estresadas, agotadas y muchas veces queremos dejarlo, pero luego ellos te miran, te dan las gracias, te besan, aun con las mascarillas, y ves el valor en sus ojos, sus ganas de vivir y te dicen no te canses, no corras , no te caigas, y esa preocupación que sienten por ti es tan real…. que todo desaparece y piensas » ESTOY DONDE QUIERO ESTAR» con ellos. Que saben vivir con lo que les echen, luchando por cada minuto de vida y SI deberiamos aprender. Porque ellos no han dudado en probar vacunas, en aislarse y en ayudar en todo lo que podían, por el bien propio y el común. Aprendamos por favor.

    Me gusta

  29. Me ha parecido una carta muy significativa haber si espabilamos y tomamos conciencia de q los médicos y los sanitarios ya no pueden más y nosotros estamos aquí como si esto fuera un juego y los pobres se están jugando la vida por nosotros espabilemos españoles para q ningún médico tenga q volver a escribir una carta como esta

    Me gusta

  30. Que razón tiene Doctor Zubia: espero que esa carta abra algunas mentes opacas, pero lo son por su irresponsabilidad con los demás.
    Pido a la sociedad el reconocimiento a todos los componentes de los servicios de sanidad, es impagable el trabajo que están haciendo, que tengan la suficiente fuerza para poder continuar, pues sin su trabajo estamos más antes que después todos en peligro de abandonar esta vida.
    Zorionak eta aurrera.

    Me gusta

  31. Mi agradecimiento eterno a ti y tu colectivo,empatizo totalmente con tu llamada y y estoy totalmente de acuerdo con todos los puntos q tocas. Nuevamente mi agradecimiento y disculpas a ti y tu familia por tantísima entrega.Mila mila esker

    Me gusta

  32. Mi agradecimiento eterno a ti y tu colectivo,empatizo totalmente con tu llamada y y estoy totalmente de acuerdo con todos los puntos q tocas. Nuevamente mi agradecimiento y disculpas a ti y tu familia por tantísima entrega.Mila mila esker

    Me gusta

  33. Muy bien expresado.La medicina es una vocación

    Me gusta

  34. Tienes todo mi apoyo. Y mis mejores energías. Mucha fuerza a ese gran equipo que nos vela y nos cuida. Muchas muchas gracias. Sois grrrandes!!!

    Me gusta

  35. Me has emocionado con tu escrito. Muchas gracias por personas como tú que cuidan de nosotras. Tienes una buena voluntad y eres un auténtico profesional. Esperemos que tidi esto dure poco y vuelva la normalidad.

    Me gusta

  36. Agradezco tu escrito, la sinceridad con te has expresado, lo que pido es que todo aquel que lo lea, tome conciencia y trasmita tanto a los propios como a los ajenos.
    Mis mas expresivas gracias por tu misiva.

    Me gusta

  37. Quizá deberíamos seguir con miedo?.Yo no lo sé, lo q sí sé es q la mayoría, pasadas las primeras olas,habiendo recibido las vacunas, y no habiendo visto las graves consecuencias de la enfermedad, de cerca. Nos hemos relajado y lo vivimos con normalidad. Lamentablemente, los sanitarios,como en este caso, están en primera línea de fuego, viendo lo peor y sufriendo. Y esto durante demasiado tiempo. Seamos PRUDENTES, POR MI, POR TI, POR ELLOS

    Me gusta

  38. Estamos contigo, desde la primaria los sentimiento y emociones son los mismos que tu has expuesto a la perfeccion

    Me gusta

  39. Muchas gracias Félix, con tus palabras nos recuerdas lo más valioso de nuestras profesiones

    Me gusta

  40. Te entiendo perfectamente. Es la impotencia en grado maximo. No se que decirte más, solo que te entiendo. Muxu handi bat

    Me gusta

  41. Arazoi andia Felix bat nator zure irtziarekin politikoek sendagilleekin ez dira gogoratzen eta osasuna ez dute lehenesten ala ere zuek egindako lana eskertzekoa izanda eta da , Milla esker eta jarraitu bide orretan .

    Me gusta

  42. Tienes toda la razón, que habría pasado sin vuestro esfuerzo ,un infinito de GRACIAS

    Me gusta

Deja un comentario